Het laatste dagboek van onze knuffelbejaarde. Hendrik Groen woont inmiddels in Bergen aan Zee en de Omanido-club is uit elkaar gevallen door die verplichte verhuizingen naar verschillende verzorgingshuizen. Gelukkig komen ze nog af en toe bij elkaar.
Hendrik glijdt langzaam af in vergeetachtigheid, waarbij hij zich voorbereidt op aanstormende dementie. Hij laat zijn levensvreugde daardoor niet beïnvloeden, wat weer hilarische situaties tot gevolg heeft, maar aan de andere kant maakt hij zich ook wel zorgen over zichzelf.
Hij is soms zelfs een beetje bot en opvliegend, leeft steeds meer in het verleden, maar gaat tegelijkertijd ook met de tijd mee. Corona doet ook zijn intrede, dat maakt het verhaal nog actueler. We volgen via Hendrik het jaar 2020 op de voet, inclusief de coronamaatregelen en persconferenties, waarover Hendrik zijn mening niet onder stoelen of banken steekt.
Terwijl hij bezig is met niet zozeer afscheid nemen van het leven, maar wel met afbouwen, geniet hij van het contact met Frida en Leonie, en ook van de uitdagingen van de moderne tijd. Zijn hond Juffrouw Jansen zorgt voor behoorlijk veel afleiding en levendigheid.
Het verhaal kent verder niet echt spanningen of problemen, vooral omdat er in het verzorgingshuis geen strijd is met de leiding. Sommig bewoners irriteren Hendrik, maar ruzies en pesterijen blijven uit.
Het proces naar dementie wordt prachtig beschreven, met de nodige relativering door Hendrik zelf, maar ook zonder sentimentaliteit. Wel is het heel triest om onze kwieke bejaarde uiteindelijk afgetakeld in de gesloten afdeling te zien belanden, waar zijn gezelschap zal bestaan uit mensen uit het verre verleden en wat dierbare voorwerpen. Hendrik eindigt in zijn hoofd.
Meulenhoff, 2020
224 pagina’s