25 juni 2018
Geweldig. Geheel vanuit een oud, eigenzinnig paard geschreven. Maar dan ook écht vanuit het dier, zoals het ziet, voel, ruikt en alles waarneemt, echt alles wat in zijn omgeving plaatsvindt; wat zich in de natuur en op de boerderij afspeelt, wat er ritselt en beweegt; van het kleinste miertje tot aan de mensen rondom hem en intussen vertelt hij zijn verhaal, zijn waarnemingen gewoon door.
Ik wórd het paard, ik zit ín het paard, ik zie, hoor, ruik en voel zoals het paard. Wat een bizar mooi geschreven boek. Dit blijft me nog jaren bij.
Hij leidt een bende die de halve stad terroriseert, en toch voelt het meisje zich tot hem aangetrokken. Haar vader, ten einde raad, grijpt in en stuurt haar naar het platteland.
Daar, op de boerderij van haar grootvader, botsen niet alleen twee generaties, maar ook heden en verleden, stad en land, mens en natuur. De enige verbindende factor is het oude paard in het weiland. Aan hem kan de grootvader zijn gemis toevertrouwen, aan hem kan het meisje haar onzekerheden kwijt. Maar dan verschijnt aan de horizon haar gevreesde geliefde.
Op ontroerende wijze beschrijft Van Mersbergen het vertrouwen dat heel voorzichtig ontstaat tussen het paard en het meisje. Het dier leest haar, constateert maar oordeelt nooit. Hij krijgt geen menselijke trekjes, maar blijft gewoon paard, levend in het moment.
‘Equo ne credite’. Vertrouw het paard niet. Dit is het credo voorin het boek. Dat geeft dan toch weer te denken…
Wat mij betreft 10 sterren, maar dat gaat niet helaas.