Jolanda Clément werkt als bedrijfsjournalist voor gezondheidsorganisaties. Daarnaast schrijft ze romans. Wij waren de Vickersons is haar tweede en is eerder verschenen onder de titel Pleasant Valley.
Chicago 1973, de negenjarige Shannon ‘Kite’ Vickerson woont met haar ouders en zus in een nette buitenwijk, waar alles ogenschijnlijk perfect is. Als het probleemgezin Finch met zeven kinderen in hun straat komt wonen, blijkt hoe zwak de fundamenten onder Kites wereld eigenlijk zijn. Voor de ogen van de jonge Kite stapelen de drama’s zich op en ook de situatie thuis wordt onhoudbaar. Een verwoestende brand zet alle spanningen in de buurt op scherp.
Jarenlang torst Kite de trauma’s uit haar jeugd met zich mee, totdat ze op haar zeventiende besluit op te graven wat het daglicht niet verdragen kon.
De situatie doet denken aan die van de film Flodders. Een asociaal groot gezin vestigt zich in een keurige middenklasse-buitenwijk van een stad. Met alle gevolgen van dien. Maar Wij waren de VIckersons is volledig geschreven vanuit de negenjarige Shannon (Kite). Zij is het middelpunt van het verhaal, alles wordt gezien en verteld vanuit haar ogen. Clément heeft dit bijzonder realistisch neergezet.
Ze doet dit op een prachtige manier, het is knap hoe ze onder de huid van een jong meisje kruipt, en Kites bevattingsvermogen – en daarmee Cléments schrijfstijl – groeit met haar mee naarmate ze ouder wordt.
Na de allesverwoestende brand is niets meer hetzelfde in de straat en Kite moet zichzelf in haar eentje zien te redden. Tot ze een aantal jaren later de confrontatie aangaat met iedereen die bij de ramp betrokken was en uitgegroeid blijkt te zijn tot een oersterke jonge vrouw in haar wil om onschuldigen te beschermen en de daders te laten boeten.
De schuwe Kite is eenzaam, onzeker en doodsbang voor de asociale familie Finch. Haar eigen thuissituatie is ook onveilig. Ze hoort en ziet echter alles wat er gebeurt, maar omdat ze er niet over kan praten, vlucht ze in zichzelf. Desondanks blijft ze altijd goed van vertrouwen. Als het helemaal misgaat bij haar thuis, lijkt ze op afstand toe te schouwen en te proberen niets te voelen.
Het meisje ontroert. Ze blijft stilletjes en het liefst op de achtergrond, ook op latere leeftijd. Clément laat voortdurend haar zachte eigenschappen voelen. Het kan niet anders dat dat Kite de sympathie krijgt van de lezer.
De auteur leeft zich uitstekend in in het karakter van Kite. Ze schrijft treffend, boeiend en beeldend, met veel aandacht voor detail. Ze geeft een prachtig beeld van de Amerikaanse tijdgeest in de jaren ‘70 en ‘80, waarbij ze ook niet wegloopt voor de aanwezigheid van onderhuids racisme. Daartussendoor ontstaan ontluikend vriendschappen, en zelfs liefde.,
Wij waren de Vickersons is een prachtig verwoord, prachtig geschreven verhaal over misstanden en sociale wanorde binnen een woonwijk en een disfunctoneel gezin met een moeder die altijd haar jonge kinderen verantwoordelijk heeft gehouden voor haar welbevinden en haar teleurstellingen in het leven.
AmboAnthos 2024
424 pagina’s