Het verdwenen meisje – Jodi Picoult

Our Score

Delia Hopkins is opgegroeid bij haar vader. Ze is heel gelukkig met haar vriend en hun dochtertje, en met haar werk als opsporingsagent met haar reddingshond. Maar dan staat ineens haar hele bestaan op losse schroeven. 

Het verdwenen meisje wordt verteld vanuit vijf perspectieven, terwijl het verhaal gewoon soepel doorloopt. Dat doet Picoult vaker in haar boeken, en daarin is zij een meester. Ook maakt auteur weer gebruik van een thema dat vaker in haar boeken terugkeert, namelijk de uitgebreide aandacht voor rechtbanken en gevangenissen. De rechtbankscènes vormen een belangrijk deel van het verhaal, maar de stukken over het leven in een gevangenis voegen niet echt veel toe. Ze zijn buitensporig uitgebreid, het had ook prima zonder gekund, of in ieder geval een stuk korter. Hoewel ze heel echt overkomen – wat me niet verbaast, want de research van Picoult is altijd piekfijn in orde – vragen ze veel geduld van de lezer die niet echt geïnteresseerd is in dit genre. 

Dit geldt ook een beetje voor de uitweidingen over de Hopi-indianen. Ze zijn leuk en informatief, maar net iets teveel.

Het verhaal kabbelt een tijd door, tot het plotseling in een stroomversnelling raakt met een mooie twist. Maar Picoult bewaart haar grootste verrassing voor het laatste moment.

Er zijn boeken van deze auteur die verbluffend zijn en die me omverblazen, maar dit geldt niet voor Het verdwenen kind. Picoult verweeft altijd sociale thema’s in haar boeken, en zo ook in dit geval. Maar het is niet een van haar sterkste boeken. Maar ja, ze schrijft zo ontzettend veel, niemand kan altijd pieken.

Een opmerking over het e-boek, geleend van de openbare bibliotheek. Dit was van slechte kwaliteit. Lettergrepen worden gescheiden door spaties, waardoor vlot doorlezen stagneert. Dat verwacht ik eigenlijk niet van een bibliotheekboek.

The House of Books, 2012
415 pagina’s

(Visited 4 times, 1 visits today)