Een tijdje geleden las ik een boek van Sharon Bolton met exact dezelfde titel: The Pact. Ook dit handelde over tieners in de problemen. Maar verder zijn de twee boeken niet met elkaar te vergelijken, beiden zijn op in eigen manier meeslepende psychologische thrillers.
Buurkinderen Chris en Emily kennen elkaar hun hele leven. Hun levenslange vriendschap mondt op tienerleeftijd uit in een liefdesrelatie. Als Emily plotseling overlijdt door een schotwond, lijkt de vraag of het moord of zelfmoord was niet op te lossen. De enige verdachte is Chris. Hij wordt opgepakt en hem wacht een slopende rechtszaak.
Het verhaal springt heen en weer tussen het verleden en het heden, afwisselend gezien vanuit Emily en Chris, maar ook hun ouders en Chris’ advocaat. Jodi Picoult gunt ons met haar meeslepende, rustige stijl een diepe kijk in hun ziel, ze kruipt op de haar kenmerkende en indringende wijze helemaal onder hun huid. Als lezer zit je er zelf daardoor middenin. Langzaamaan wordt de spanning onhoudbaar tussen de voorheenbevriende ouderparen, maar ook tussen de ouders onderling.
Zoals in meer boeken van Picoult speelt een groot deel van dit verhaal zich af in de rechtszaal. Je zou het zelfs bijna een rechtbankthriller kunnen noemen, maar daarmee doe je het boek tekort. De gebeurtenissen worden langzaam duidelijk door een scherp, meedogenloos vraag-en-antwoordspel tussen de advocaat en het OM, hetgeen best statisch is, maar toch reuze spannend en geen moment verveelt.
Onuitgesproken geheimen, die Picoult even losjes aantipt maar verder niet bekend zullen worden, maken onderdeel uit van het verloop van de rechtszaak en leiden dan tot de ontknoping, waar Picoult heel scherpzinnig en met een flinke dosis gevoel voor drama naartoe werkt. Een twist en een plot die die net zo dramatisch zijn als uniek.
The Pact is een geweldig boek over vriendschap en liefde, over onmacht, over de relatie tussen ouders en hun kind, zelfmoord en depressies bij tieners.
Harper Collins 2009
512 pagina’s