Het sanatorium – Sarah Pearse

Our Score

Het is een bekend thema, de afgesloten ruimte. Agatha Christie begon ermee of was in ieder geval een van de eersten met haar Mousetrap en natuurlijk haar En toen warende nog maar…’ Naderhand kwamen er meer.  Onlangs nog Huiver van Alice Reynolds, en nu ook Het sanatorium. Een van de buitenwereld afgesloten luxe hotel op een berg in de besneeuwde Alpen.

Rechercheur Elin heeft bijzonder verlof na een lastige periode op haar werk. Als haar broer Isaac haar en haar vriend Will uitnodigt voor zijn verlovingsfeest in het tot hotel verbouwde oude sanatorium in Zwitserland, gaat ze. Vanaf pagina één zit ik als lezer al onder haar huid. De heftige gebeurtenissen in Elins jeugd sudderen onderhuids door, gebeurtenissen die te maken hebben met haar broer, waardoor bij de ontmoeting na jaren alles weer terugkomt. Pearse laat ons dat op intensieve wijze voelen. We zitten midden in Eline angst.

Van alle kanten staat ze onder druk. Haar werkgever die wil weten of ze terugkomt, haar vriend die langzaam zijn geduld met haar dreigt te verliezen en vooral de onopgeloste gebeurtenissen uit het verleden laten haar niet met rust.

Pears heeft een directe, wervelende schrijfstijl; het verhaal staat meteen. Ze graaft diep in de emoties, waardoor de personages gelijk een karakter zijn. De belofte van heel veel geheimen en onverklaarbare gebeurtenissen doet me dan ook helemaal op scherp staan. Ook de introductie van Elin als hoofdpersonage staat als een huis. Ik zie de onzekere, getraumatiseerde Elin met al haar zintuigen op scherp voor me tot leven komen. Ze is geloofwaardig, ik kan me met haar vereenzelvigen. De moeizame relatie met haar onvoorspelbare, licht ontvlambare broer is heel indringend beschreven.

In het hotel vinden een paar raadselachtige verdwijningen plaats. De slachtoffers vormen kort een nevenverhaallijn, zodat we de lugubere omstandigheden van hun verdwijnen actief meemaken. Omdat de verloofde van haar broer er een van is, raakt het Elin persoonlijk. En dan staat ineens een veel zelfbewustere Elin op; de politievrouw die de plaatselijke gendarmerie, die vanwege de lawines niet ter plaatse kan komen, te hulp schiet en in staat is doortastend te werk te gaan. Tot haar eigen verrassing kan ze er zelfs van genieten. 

Op heel fijnzinnige wijze blijft Pearse haar lezers prikkelen met kleine, onverwachte dingetjes, zoals, een niet thuis te brengen geur, geluid, of eng voorval. Dat zorgt ervoor dat er nooit, nergens een rustmoment is. Ik móet wel verder lezen. De schrijfster zet succesvol een claustrofobische, benauwende, verstikkend sfeer neer. Ik wil daar zo snel mogelijk weg, maar ik zit vast. Het enige dat erop zit is zo snel mogelijk lezen om tot de bevrijding te komen. 

De ontknoping van gebeurtenissen uit Elins verleden komen aan als mokerslag, hoewel ik soortgelijke plots eerder ben tegengekomen.

Ondanks het feit dat dit heel zwaar op Elin moet drukken, is ze in staat om het allemaal te parkeren en mee te gaan in de rollercoaster van gebeurtenissen, die met verschillende twists de hoofdplot van het boek blootleggen. Hoewel deze in wezen niet zo heel spectaculair of onverwacht is, houdt Pears je op het puntje van je stoel met haar wervelende schrijfstijl. Maar we zijn er nog niet. De echte twist komt totaal onverwacht op de allerlaatste pagina en die laat me alles vergeten. 

Alles ligt weer open.

Mijn hemel. Wie gaat Elin waarschuwen?

AmboAnthos, 2021
393 pagina’s 

(Visited 28 times, 1 visits today)