1 juli 2018
Het is alsof ik zelf ín het verhaal zit, toeschouwer ben van heel dichtbij. Zo beeldend schrijft Howard en daarom verveelt het nooit; ondanks het trage tempo en het verliezen in details. Het af en toe overlappen van verschillende verhaallijnen werkt heel verrassend, ik word er steeds heel nieuwsgierig van.
En ook hier, in het leven van gegoede burgerij, blijkt weer dat schone schijn bedriegt. Het gedrag van mensen kan een tragische oorzaak hebben die je niet kent, omdat die niet uitgesproken kan/mag worden. Door het vervlechten van verhaallijnen in de vloeiende schrijfstijl die Howard heeft, laat zij mij – de lezer -tot verrassende ontdekkingen komen waar ik door uitgekiende gedoseerde en gepresenteerde vooroordelen geen idee van had.
Toch moet ik mijn hoofd er goed bijhouden, want wie is nou wie? en vooral: met wie hebben ze iets? Er is een stamboom voorin het boek – gelukkig! – maar die behelst alleen de familie en niet de (buitenechtelijke) verhoudingen her en der. Je zou daar als lezer zelf aantekeningen voor kunnen bijhouden, waarop je steeds kunt teruggrijpen
Het zijn de lange, donkere jaren van de oorlog, met voedselschaarste, de constante dreiging vanuit de lucht, berichten van gesneuvelde vrienden en geliefden. De chaos op het wereldtoneel wordt weerspiegeld in de turbulente privélevens van de Cazalets, die de oorlog grotendeels doorbrengen op het familielandgoed Home Place. Tot ieders verbazing stort de eigenzinnige Louise zich in een ongelukkig huwelijk met de veel oudere, ambitieuze Michael – die meer geïnteresseerd is in zijn officierscarrière en in zijn moeder dan in zijn jonge bruid. Polly moet wennen aan het leven na de dood van haar geliefde moeder. Zoë begint een affaire met een getroebleerde Amerikaan. Terwijl Clary probeert de hoop levend te houden dat haar vermiste vader Rupert ooit ongedeerd uit Frankrijk terug zal keren.
Ik had er vorig jaar voor gekozen om deze serie over de Cazalets te lezen in de Nederlandse vertaling, omdat ik het gevoel had dat de hoewel prachtige, maar wijdlopige schrijfstijl van Howard me té vaak té veel boven mijn pet zou gaan en ik daardoor teveel toch zou moeten gaan opzoeken. Dat stoort het lezen.
Maar nu merk ik dat de Nederlandse vertaling me soms stoort. Even dacht ik dat dit deel een andere vertaalster had, maar dit is niet zo.
Eigenlijk is een boek als dit niet goed te vertalen. Het Engels uit die tijd wordt knullig Nederlands als je het letterlijk omzet, een voorbeeld hiervan is het eindeloze gebruik van het woordje ‘lieveling’ (wie de net dan níet aan Wim Sonneveld?) of zelfs – nog erger! – ’lieve’. Wie zegt dat nou nog? Inderdaad, in de jaren ’40 misschien wel. Lastig. Omdat dat vandaag de dag zo knullig klinkt, is het de vraag of je het moet gebruiken. Een alternatief is gewoon ‘lieverd’. Het Engelse ‘darling’ is echter tijdloos.
De volgende delen toch maar in het Engels lezen? De Nederlandse versie van het vierde deel verschijnt in oktober 2018 en deel 5 in mei 2019.
Atlas Contact, 1993, 2018
496 pagina’s
ISBN 9789025450595
Zie ook:
De lichte jaren – De Cazalets deel 1
Aftellen – De Cazalets deel 2