In retraite is niet het eerste boek van deze schrijfster dat ik lees. Ik had er al drie gehad, met wisselend genoegen. De een beeldschoon, het ander tegenvallend. Maar In retraite pakt me onmiddellijk.
De Jong schrijft verhalend, beeldend. Met mooie soepele zinnen brengt ze ons steeds dichter bij haar personages en hun achtergrond, bij hun afzonderlijke beweegredenen om naar de retraite in Friesland te gaan. Haar stijl triggert voortdurend mijn nieuwsgierigheid door niet alles chronologisch langs laat komen en dat nodigt uit om steeds maar door te willen blijven lezen.
Meer dan de helft van het boek beslaat de tiendaagse retraite. De therapiesessies zijn weergegeven alsof je erbij bent, op rustige indringende wijze laat De Jong ons deelgenoot zijn van de emoties, de worstelingen en ook doorbraken van de deelnemers, maar ook van hun groeiende onderlinge vriendschap.
Het is een prachtig verslag van een retraite met best onconventionele aspecten maar het werkelijke verhaal begint daarna pas, als iedereen weer thuis is en het leven weer oppakt. Ondanks het afbrokkelende vertrouwen blijven we de draadjes van de vriendschap voelen die de deelnemers met elkaar verbinden.
De Jong heeft veel aandacht voor eten. Onvoorstelbaar hoe bloemrijk ze over eetgewoontes kan schrijven, zo erg dat het me regelmatig een licht onpasselijk gevoel oplevert. En ik hou echt van eten.
In retraite is geen thriller, ondanks de geheimen en onderhuids manipulaties. Wel is het een fantastische psychologische roman. Carla de Jong bouwt haar verhaal prachtig op en zet de therapiesessies levensecht neer. Groepsdynamiek speelt een hoofdrol zowel tijdens de sessies als ook in de maanden daarna. De Jong schrijft met kennis van zaken die ze niet alleen maar opgedaan kan hebben uit boeken.
In retraite heeft een vervolg gekregen: De sessies. Gelukkig, want ik heb het gevoel dat het allemaal nog niet af is. Vooral bij de coach en haar assistente blijven veel vraagtekens staan. Maar wat een heerlijk boek.
Ambo|Anthos, 2009
320 pagina’s