
Als Raynor Winn en haar man Moth binnen een paar dagen alles kwijtraken nemen ze een impulsief besluit. Ze gaan het South West Coast Path lopen, een tocht van duizend kilometer door het oeroude, verweerde landschap langs de zuidkust van Engeland.
Winn heeft een bijzonder mooie schrijfstijl. Heel poëtisch in de delen met de beschrijvingen van de natuur, hoe zij alle elementen trotseren en hun lichaam zich langzaam maar zeker daarnaar voegt. Schrijnend in de stukken over zichzelf, haar twijfel over hoe het nu verder moet, haar angst over de toekomst, de vrees om Moth kwijt te raken. Het is een prachtig relaas over wat een mens in uiterste nood aankan, welke keuzes hij maakt.
De wandeltocht was niet een periode geworden waarin we onze gedachten op een rij konden krijgen (…) maar eerder een meditatie, een mentale leegte met alleen zilte wind, stof en licht. (…) elke ademtocht vol zout schuurde onze herinneringen, haalde er de scherpe kantje af, maakte ze zwakker.
Door de ontmoetingen die ze hebben, door de ontberingen en obstakels onderweg verandert hun toch van een wandeling in een bijna meditatieve ontdekkingsreis naar zichzelf. Raunor Winn trekt me door haar prachtige, beeldende relaas met haar mee de kliffen op, ik voel de wond en regen, ok hoor de bulderende golven, ik ruik bijna ook de zee.
Het heeft jullie aangeraakt.jullie hebben de hand van de natuur gevoeld. Dat raak je nooit meer kwijt, jullie zijn gezouten. (…) Als je het toelaat, zul je nooit meer hetzelfde zijn.
Winn heeft ook veel aandacht voor de natuurhistorie van Zuid-Engeland. Daarnaast blijkt hier en daar flink cynisme over het toerisme, over geloof in oude legendes en het Britse natuurhistische beleid haar niet vreemd te zijn.
Hier waren we vrij, geteisterd door de elementen, hongerig, moe, koud, maar vrij. (…) meester over ons leven, over ons lot.’
Een heerlijk boek. Ik krijg zin om ook dat pad te gaan wandelen, maar dan wel zonder de dramatische beweegredenen die de auteur en haar man hebben gehad.
Raynor Winn heeft inmiddels een vervolg geschreven. Ik ga dat beslist ook lezen.
Uitgeverij Balans 2019,
319 pagina’s