De 17-jarige Tomaru wordt gegrepen werd door de klank van een piano, door de klank van het het stemmen van een piano. Op dat moment besluit hij dat hij pianostemmer wil worden. Hoewel hij helemaal niet muzikaal is, geen noot speelt en er niets van af weet, is de klank van een piano voor hem een wonder. Het maakt hem net zo gelukkig als het bos uit zijn jeugd.
De kaft is erg mooi, met een mistige aquarel van een bos in turquoise tinten en een pianoklavier. En niet alleen op de papieren omslag, op de hardcover komt een uitsnede hiervan terug.
De auteur verweeft op poëtische wijze klankkleuren met geuren. De geur en de geluiden van het bos vallen samen met die van een piano – het woud van wol en staal. Het is zo mooi omschreven dat ik ruik het tijdens het lezen zelf bijna ruik en hoor.
Tomaru is de ik-figuur, we volgen hem op de voet met al zijn mijmeringen, twijfels, uitgebreide bespiegelingen, die allemaal over zijn al dan niet aanwezige techniek als pianostemmer gaan. Terwijl onzekerheid hem overspoelt houdt hij vol, doet hij alle moeite om met ijzeren wilskracht zijn vak onder de knie te krijgen.
Mijn gehoor was niet uitzonderlijk, ik was niet erg vaardig met mijn handen, en het ontbrak me aan muzikale basisvorming. Ik was niet gezegend met een bijzonder talent. Eigenlijk had ik niets. Ik was hier alleen maar omdat ik in de ban was van dat grote, zwarte instrument.
Het woud van wol en staal is een Japans boek. Het speelt zich af in een Japans stadje, het ademt Japanse sfeer, vooral in de omgangsvormen van de personages onderling. Wel moest ik wennen aan de Japanse achternamen, die erg op elkaar lijken en die ik heel lang niet uit elkaar kon houden. Ze bevatten allemaal een a, een i en een o en ze zijn ook ongeveer even lang.
Een traag verhaal, waarin pianomuziek en vooral pianostemmers een prominente rol hebben, met veel technische details. Maar een mooi verhaal, over keuzes, volhouden, en de weg vinden naar het realiseren van je droom.
Meulenhoff 2021
250 pagina’s