Ik kende deze schrijfster van Het Alice-netwerk, dat een grote indruk op me maakte. Drie weduwen heeft dat toch een stuk minder gedaan. Het kan door het onderwerp komen – de eerste en tweede wereldoorlog versus de wereld van de mormonen – maar ook haar schrijfstijl, zo sprankelend en fijnzinnig als in het eerste boek, herken ik veel minder. Ik vond het zelfs een beetje saai worden hier en daar. De hoofdstukken zijn afwisselend geschreven vanuit de drie vrouwen, maar allemaal in de ik-vorm. Daardoor moest ik ook steeds blijven opletten wie er nou aan het woord was.
Waar Quinn wel goed in is geslaagd, is het neerzetten van de benauwende, enge wereld van de mormonen. Ze heeft zich absoluut goed ingeleefd in de gewoontes en wetmatigheden van deze secte, ze zet het zelfs zo levensecht neer dat ik de verstikking fysiek ervaar. Er zijn in die gemeenschap hele foute dingen gebeurd.
Het boek begint na de dood van de echtgenoot. Alledrie zijn vrouwen zijn verdacht. Er broeit iets onder de verstandhouding tussen hen, er heerst wantrouwen. Ze hebben elk hun eigen verleden met hun eigen geheimen. Maar ze zijn tot elkaar veroordeeld, tegen wil en dank proberen ze elkaar te helpen.
Dat ik het boek ondanks de langdradigheid halverwege toch uitgelezen heb, werd beloond met een werkelijk totaal onverwachte, griezelige maar geloofwaardige plot. Hier heeft de schrijfster veel goedgemaakt en haar kwaliteiten laten zien.
Boekerij, 2020
416 pagina’s