Jane en Marnie zijn al sinds de middelbare school onafscheidelijk. Beiden zijn ze ook voor hun dertigste gelukkig getrouwd. Maar Jane heeft eigenlijk een enorme hekel aan Marnies echtgenoot.
Jane is de verteller van het verhaal en ze houdt zich aan de waarheid. Haar waarheid.
Maar in werkelijkheid vertelt ze haar vriendin Marnie zeven leugens. De zeven hoofdstukken van het boek zijn daar ook naar genoemd en van zo’n indeling word ik al gelijk blij.De leugens van Jane hebben verstrekkende gevolg. Maar we weten niet of we haar wel kunnen geloven. Geweldig hoe Kay het verhaal opbouwt en maakt dat ik steeds sneller wil doorlezen. Hoe verknipt Jane wellicht ook is, je leeft met haar mee, ze krijgt sympathie en ergens kun je nog begrip voor haar gedachtengang opbrengen ook. Tot haar obsessie wel heel erg ver voert.
De vraag tot wie Jane haar relaas precies richt, krijgt op een onverwacht moment antwoord. De afloop kort daarna is verrassend, omdat ik nog een enge twist verwacht, op zelfs daarop reken. Die komt niet, het verhaal loopt, vreemd genoeg, goed af. In zekere zin dan.Toch werkt dit ergens als een teleurstelling. Dit fantastisch geconstrueerde verhaal over oude vriendschap, obsessieve liefde en rouw had meer kunnen hebben. Maar een verbluffende psychologische thriller is het zeker, al ligt dat meer aan de onvoorspelbare, angstaanjagende daden waar iemand toe is staat is, dan aan adembenemende spanning. Ik ben benieuwd wat Kay nog meer in haar mars heeft. Kan ze dit succes nog evenaren?
AmboAnthos 2020
352 pagina’s