Patricia – Peter Terrin

Our Score

 16 november 2018

Verfijnd, duister, mysterieus. Beklemmend. Allemaal rake kenmerken van dit boek. Een minutieus verslag, met onverwachte lege plekken in de tijd, die de lezer zelf moet invullen. Het toch wel vreemde doelloos lijkende gedrag van Astrid doet mij fronsen of in ieder geval aanzetten tot nadenken. En wie is eigenlijk Patricia? Dat is de vraag die zich na verloop van tijd hinderlijk opdringt. Al voor ik op de helft was, had ik al paar keer teruggebladerd om te kijken of ik iets gemist had. Want dat gevoel geeft Terrin mij steeds. Als ik voor mezelf al een redelijk vermoeden had geformuleerd het lezen van deel 1, dan wordt dat direct teniet gedaan. Het tweede deel zorgt onmiddellijk voor verbijstering en aan het slot heb ik nog steeds geen helder antwoord. Er is beslist een trauma geweest. Wat is realiteit en wat zit alleen in Astrids hoofd? Waar is Patricia?

Astrid is een succesvolle eventmanager van negenendertig. Juist wanneer haar baan en het moederschap haar even te veel worden, valt haar iPhone in het bad van haar zoontje. Voor de buitenwereld, die haar voortdurend opeist, is ze plots onbereikbaar, als van de aardbol verdwenen. Ze doet het ondenkbare: ze loopt het huis uit, start haar auto en rijdt weg uit de villawijk.
Op de snelweg komt ze bij haar positieven en wordt ze bevangen door paniek. Ze haast zich terug, voordat haar vijfjarige zoontje Louis iets overkomt. Maar wanneer de auto van haar man David onverwacht voor het huis blijkt te staan, durft ze zich niet te vertonen. Vanaf dat moment zoekt ze angstvallig een weg terug naar haar eigen leven.
Patricia is een fascinerende roman die de lezer van begin tot eind in spanning houdt. In beheerste zinnen vertelt Peter Terrin over een vrouw in crisis, die alles wat ze over zichzelf meende te weten in twijfel moet trekken.

De schrijfstijl van Peter Terrin is prachtig. Beeldend, fascinerend, helder, maar afstandelijk, bijna emotieloos. Hier en daar merk je aan het taalgebruik dat hij een Vlaming is. De dialogen zijn zonder de aanhalingstekens voor en achter genoteerd. Dat is iets wat ik persoonlijk altijd wel lastig lezen vind, het is dan net alsof het geen gesprekken zijn, maar onuitgesproken gedachtes. Tegelijkertijd kan dat hier juist wel het doel daarvan zijn. De vage, duistere sfeer wordt hierdoor wel mooi benadrukt. Alsof alles zich alleen maar in Astrids gedachten afspeelt.

Dit boek heeft niet een open einde in de zin van dat het gewoon niet nodig is om de rest uit te spinnen omdat de suggesties klip en klaar is. Nee, hier is wel heel erg veel ruimte voor de interpretatie van de lezer. 

Onverklaarbaar. Het kan alle kanten op. Verzin maar. Ik heb de neiging om het boek direct nog een keer te lezen, zoveel vragen blijven er open. Ik snap er niets van. Of heb ik iets gemist?

De Bezige Bij, 2018
207 pagina’s
ISBN 9789403135403

(Visited 6 times, 1 visits today)