Op onverklaarbare wijze duikt in de mist een achttiende-eeuws zeilschip op. Niet op zee, maar in een bollenveld bij Noordwijk. ’Orakel’, staat op de achtersteven. Luca en Emma ontdekken het op weg naar school en ze raken verzeild in duistere, onheilspellende gebeurtenissen die hun weerga niet kennen.
Olde Heuvelt zet de spookachtige sfeer bij het schip akelig goed neer, de beschrijvingen in beeldende, vloeiende zinnen laten je alles door je eigen ogen zien. De levendigheid spat er vanaf. De bulderende zee is voelbaar aanwezig, ik hoor hem, ik ruik hem.
Het verhaal heeft natuurlijk veel horrorachtige elementen – dat is nou eenmaal Olde Heuvelts kenmerk – sommige zijn zo gruwelijk dat ik bijna mijn ogen wil afwenden. Horror en fantasy is niet mijn genre, maar of je er nou van houdt of niet, dit boek is gewoon heel knap geschreven.
Olde Heuvelt betrekt de AIVD en andere (geheime) overheidsdiensten bij zijn verhaal, hetgeen een beetje Amerikaans/Russisch aandoet, niet bepaald Nederlands in ieder geval. Je verwacht in ons land niet zoveel omkopingsschandalen, doofpottactieken, tegenwerkende overheden en misleiding van het volk; laat staan zoveel agressie en vijandigheid naar goedwillende burgers toe. Maar spionage en geheim agenten geven wel een extra dimensie aan het verhaal.
Er is wel iets wat ik een beetje irritant vond en dat gaat over het taalgebruik van de schrijver. De kinderen Luca en Safiya zijn pas dertien. Als ze met elkaar praten vliegen de Engelse termen over en weer. Nu doen jongeren van nu dat wel, maar in deze mate past het niet bij hun leeftijd. Het is te veel, te onwaarschijnlijk en soms neigt het naar wel erg popie-jopietaal. Ook hun acties veroorzaken wel vraagtekens bij mij. Zijn dertienjarigen echt in staat te doen wat Olde Heuvelt ze laat doen? Het zou geloofwaardiger overkomen als hij ze een jaar of twee drie ouder had laten zijn.
Ik trof een aantal vreemde redactionele foutjes aan. Op drie of vier plekken staan de hoofdstuknummers helemaal onderaan een pagina, terwijl het nieuwe hoofdstuk op de volgende pagina pas begint. Een beetje slordig, tenzij het bewust gedaan is. Maar het doel daarvan ontgaat me dan volledig.
Ik had nog niets van deze schrijver gelezen, hoewel ik een aantal malen met Hex in mijn handen gestaan heb. Het blijkt dat in Orakel een hoofdfiguur uit Hex terugkeert, die voor een verrassing in de laatste alinea zorgt. Een verrassing die volgens mij eigenlijk thuishoort in Hex en nu voor een enorme spoiler zorgt voor mensen die Hex nog niet gelezen hebben, zoals ikzelf. Jammer dat nu een belangrijk stukje van de clou al op tafel ligt, een clou die in Hex zelf niet onthuld is, maar juist voor een grote cliffhanger heeft gezorgd.
Orakel handelt zeer actueel in deze tijd, met veel bekenden namen, ook van politici, en onder andere het fenomeen antivaxxers wordt genoemd. Aan de andere kant maakt dit het wel raar dat nergens in het boek Covid bestaat. Het speelt in Nederland, met bekende locaties en namen, dus heel dichtbij.
Afgezien van mijn eigen smaak: Orakel is knap opgebouwd, meeslepend en ja, Olde Heuvelt kan zeker tippen aan Steven King. Het verhaal blijft hangen en dat is zijn verdienste. Ik vraag me af of ik nog wel langs de bollenvelden rijden zonder rilling, zonder te kijken of de Orakel er misschien ligt.
Boekerij 2021,
454 pagina’s