Hoe moet ik dit verhaal benoemen? Ik ben verbijsterd. Vanaf de eerste pagina, waar het nog lijkt op een best wel verontrustend verhaal waar twee kinderen alleen gelaten worden, sluipt steeds meer een soort onheil naar binnen. Een voorbode, iets waardoor je als lezer de wenkbrauwen gaat fronsen. Er klopt iets niet. De onrust groeit uit tot afgrijzen. Totdat het verhaal na het slot een afschuwelijke complete draai gemaakt blijkt te hebben.
Wat een prachtig boekje, op aandoenlijke wijze geschreven vanuit de twee, naïeve, onwetende, onschuldige, verraden en in de steek gelaten jongens.
Morgen komt Liesbeth. We wachten al twee weken op haar. Soms stapt er iemand uit de tram die op Liesbeth lijkt. Dan drukken we ons tegen het raam. Zodra het licht wordt, zitten we daar in het raamkozijn. We kijken de eerste trams in de Gürtel leeg. En we kijken naar de sneeuw. De verse sneeuw op de daken tegenover ons, of die in Gürtel beneden. We weten zeker dat Liesbeth morgen komt, maar we hoopten op wat eerder. Ze had dit zelf gezegd. ‘Reken er niet op’ zei ze, ‘maar misschien kom ik wat eerder.’
We wonen hoog boven de Weense Gürtel. Vanaf onze vensterbank beleven we de wereld. En door de foto’s die vader dagelijks maakt. Buiten komen we niet. Als vader op een dag verdwijnt, belooft Liesbeth zich over ons te ontfermen.
Morgen komt Liesbeth, het debuut van Olivier Willemsen, begint als een onschuldig verhaal, maar ontwikkelt zich sluipenderwijs tot een luguber sprookje.
Er moet we iets aan de hand zijn met die twee jongens, iets abnormaals, het zijn geen doorsnee-kinderen. De schrijver verschaft minimale informatie en nergens onthult hij de crux, maar afgaande op de woordkeuze gecombineerd met de levenssituatie van de twee jongens en het gedrag van de mensen om hen heen denk ik toch te kunnen herleiden wat dat is.
Er blijft heel veel onduidelijk, misschien iets téveel. Niets wordt verklaard en de lezer zal zijn eigen conclusies moeten trekken. Maar of die zullen kloppen? Of mijn eigen vermoeden klopt? Uiteindelijk weten we ook dat niet.
Dan is er nog de kaft, de foto op de cover. Takjes met wat bosbessen. Ik snap niet wat de betekenis daarvan is, maar plotseling, het boekje een kwartslag gedraaid, zag ik een notenbalk. Blijft ook hier een vraag. Waarom?
Het laat me allemaal niet meer los.
De Harmonie, 2014
118 pagina’s
ISBN 9789076174419