22 december 2018
Alweer … En nog steeds komt het hard binnen bij mij. Een man die liegt tegen zijn vrouw en blíjft liegen, zo erg dat hij ten slotte in zijn eigen leugens verstrikt raakt en er niet meer uit kan komen. En zij heeft geen idee.
Zo was het.
Tot zo ver de vergelijking. Want hier is nog iets heel anders aan de hand. Een gevoel dat er iets gruwelijks gebeurd is, dringt zich steeds meer op. Ik krijg vermoedens gedurende het verloop van het verhaal maar de waarheid blijkt toch iets anders te zijn, hoewel die niet geheel als verrassing komt.
De hoofdstukken, beurtelings vanuit de weduwe in de ik-vorm, de verslaggeefster en de redacteur, springen kriskras door de tijd. Als je je dit steeds goed realiseert, leest het prima weg en verlevendigt het de verhaallijn.
We weten allemaal wie hij is, de man die wordt verdacht van een verschrikkelijke misdaad. Het monster. Maar wie is de vrouw die zich aan hem vastklampt op de trappen van de rechtbank?
Het leven van Jean Taylor was heerlijk gewoontjes. Mooi huis, prima baan, knappe echtgenoot. Totdat haar man Glen de man werd die van die misdaad werd verdacht. Maar nu is Glen dood en is ze vrij om háár verhaal te vertellen. Jean Taylor gaat ons alles wat ze weet vertellen…
De personages die gezamenlijk het verhaal vertellen, zijn allemaal mooi uitgewerkt. Je leert ook de verslaggeefster en de rechercheur goed kennen, krijgt een kijkje in hun leven.
‘De weduwe’ is het debuut van Fiona Barton. Het is duidelijk dat haar wortels in de journalistiek liggen, zo precies geeft de de wereld van een krantenredactie weer. Het verhaal zit knap in elkaar, maar soms legt zij iets teveel uit. Lezers zijn wel wat slimmer en meer bij de tijd dan zij blijkbaar denkt, en zeker politiemannen, en ja, ook die al wat ouder zijn.
Een mooi debuut, over een heel eng huwelijk, met goed opgewerkte spanningsbogen. Maar toch ook met wat beginnersfouten.
The House of Books, 2016
ISBN 9789044348224