Sarah Pekkanen had al verschillende boeken op haar naam staan en Greer Hendricks was al jarenlang redacteur bij een uitgeverij toen zij elkaar leerden kennen en bevriend raakten.
De vrouw na mij is de eerste thriller door hen samen geschreven als co-auteurs. Het boek is opgebouwd uit drie delen en afwisselend verteld vanuit Nellie en Vanessa, waarbij Vanessa een ik-figuur is. Nellies stukken zijn in de derde persoon geschreven.
De datum van Nellie’s huwelijk met Richard nadert, maar ze heeft hem nog niets durven vertellen over haar verleden.
Vanessa, net gescheiden van Richard, koestert veel wraakgevoelens jegens Richards nieuwe vrouw. Ook zij had haar ex niet alles verteld over haar verleden, en vooral niet over haar gedrag tijdens het huwelijk. Maar wat is er werkelijk aan de hand? En ik zet bij voorbaat ook vraagtekens bij de persoon Richard.
De auteurs dompelen ons onder in Nellies rotsvaste vertrouwen in een mooie toekomst met haar droomman, en daarnaast Vanessa’ jaloezie en wanhoop over haar stukgelopen huwelijk met die zelfde man. Heel geraffineerd weven ze die verhaallijnen door elkaar heen. Ik kan me goed inleven in beide karakters, het is bijna fysiek pijnlijk hoe Vanessa steeds verder wegzakt en verdwaalt lijkt te raken in haar eigen wraakgevoelens, terwijl Nellies naïviteit hoogtij viert omdat ze haar angsten weg wil stoppen.
Als lezer lijkt het een duidelijk verhaal en ik ben ook benieuwd naar de afloop hiervan. Maar dan lijkt ineens alles door elkaar te lopen. Op geniale, bijna achteloze wijze laten de auteurs me in het duister tasten. Alles is anders. Deel 1 eindigt met een totaal onverwachte gigantische cliffhanger, overigens net als deel 2.
Dit boek zit onwaarschijnlijk goed in elkaar. De weergaloze twists als wervelwinden naar het slot toe – een nieuwe volgt terwijl ik nog aan het bijkomen ben van de vorige – laten me het boek ademloos dichtslaan. Fantastisch.
LuitinghSijthoff, 2018
432 pagina’s