Leuk dat een boek een uitgangssituatie heeft die in de maatschappij steeds bekender wordt en overal de grond uitschiet, namelijk het Repair-café, waar vrijwilligers defecte apparaten te plekke gratis repareren.
Na zijn pensionering is John samen met een paar oude makkers die zijn verleden kennen begonnen met een Repair Club, waar ze kapotte apparaten van particulieren herstellen. Op een dag krijgt hij bezoek van een man met een kapotte typemachine en een pistool. John beseft dat zijn verleden hem ondanks zijn pensioen inhaalt. Met hulp van zijn makkers begint hij een onderzoek naar iets dat dertig jaar geleden gebeurd met zijn. Niemand weet hiervan.
Den Tex zet de gepensioneerde John Antink neer als een rechtschapen, ruwe bonk die hard kon zijn als zijn werk als geheim agent dat vroeg. Regelmatig wordt hij nog steeds geraadpleegd door zijn opvolger bij de inlichtingendienst, een samenwerking waarbij schijnbaar steeds Johns ouderwetse werkwijze tegenover de digitale middelen van de moderne dienst komen te staan. Een tegenstelling die Den Tex wel erg vaak benadrukt door haar steeds maar weer uitgebreid te herhalen.
Charles den Tex is breedsprakig in prachtig lopende volzinnen, ook in zijn heel uitgebreide beschrijvingen van het reilen en zeilen van een inlichtingendienst die wel informatief voor de lezer zijn, maar echt niet allemaal nodig voor het verhaal. Zijn stijl ademt een prettige ouderwetsigheid, de sfeer van van een halve eeuw geleden, ik moet me vaak opnieuw realiseren dat het een boek van nu is, geschreven in 2021.
Maar dit neemt niet weg dat het een heel prettig leesbaar boek is, een echte spionageroman, vol met tegenstellingen oost-west. Het verhaal loopt van halverwege jaren ‘80 tot heden, dus nog in de tijd van de koude oorlog, dat momenteel wel weer heel actueel is, maar dat wist Den Tex nog niet toen het boek verscheen.
Het verhaal, dat deels in Den Haag speelt met de vele bekende locaties, is geschreven vanuit verschillende perspectieven. Dit werkt altijd goed, we leren zo de personages vanuit henzelf goed kennen. Maar vooral John zelf is enorm goed uitgediept. Den Tex laat ons stukje bij beetje al zijn zieleroerselen zien, waarmee hij voor een paar verrassende effecten zorgt.
ZOLANG ER EMOTIES IN HET SPEL ZIJN, IS JOHN ANTINK EEN GEOEFEND TOESCHOUWER. DAT HEEFT HIJ IN HET LEGER GELEERD.
Wat mij deed fronsen, is Den Tex’s regelmatige benoeming ‘een zwarte vrouw’, of ‘ze is zwart’. Het klinkt in zijn nadrukkelijkheid erg Amerikaans, en doet ook denken aan voorbije tijden. Er zijn best alternatieve manieren om de huidskleur van mensen aan te duiden.
Wat de auteur ook heel duidelijk maakt, is de invloed van een baan als geheim agent op je persoonlijk leven. Ik had geen idee dat dit op deze manier ook in Nederland bestond.
De repair-club heeft een belangrijke rol in het boek, het is begrijpelijk dat deze in de titel is opgenomen. Maar er blijkt veel meer achter te zitten.
AL DIE KOFFIEZETAPPARATEN EN VIDEORECORDERS ZIJN NIET MEER DAN EEN FAÇADE. DAARACHTER VOEREN ZE AL JAREN GEZAMENLIJKE OPDRACHTEN UIT OM FOUTEN UIT HET VERLEDEN GOED TE MAKEN. NU STAAN ZE MISSCHIEN WEL VOOR DE GROOTSTE OPDRACHT, WANT IN HET VERLEDEN VAN JOHN STAAN NOG EEN PAAR FLINKE MISTAPPEN WAAR HIJ NOG STEEDS NIETS OVER KAN ZEGGEN. ZELFS NIET TEGEN ZIJN MATEN
Er zitten mooie onverwachte wendingen, veel lagen en behoorlijk wat spanning in De Repair Club, spanning die ook goed opgebouwd wordt en over de lange lijnen van Den Tex’s vele bespiegelingen de lezer bij de les houdt. Samen met John geraken we in een rollercoaster die genadeloos naar het slot vol verrassingen voert.
Voor de liefhebbers van spionageromans is dit een boek om van te smullen.
HarperCollins, 2022
363 pagina’s