Μύθος – de titel geeft het Griekse woord voor ‘mythe’. Hiermee zet Stephen Fry met één woord neer waar heet boek over gaat. De Griekse mythen, verhalen waar hijzelf als kind al door was gefascineerd.
Het boek puilt uit met heel veel godenverhalen. Veel zijn algemeen bekend, andere minder. Fry vertelt ze ons in zijn eigen woorden, dus met veel humor, tongue in the cheek zoals alleen Britten dat kunnen en wat ik natuurlijk ook van deze auteur kan verwachten. Losjes, heel verhalend in spreektaal alsof het een modern verslag is, betrekt hij de oude gebeurtenissen op het heden. De verhalen komen zeer menselijk over, ze hangen van familiedrama’s aan elkaar. Ook de goden hebben onaangename menselijke trekjes en ze zijn zeker in sociaal opzicht niet perfect, en dat is iets van Fry ons duidelijk wil maken. Ik lees het met een brede glimlach, die maar niet wil verdwijnen. De Griekse mythen leven voor mijn ogen, dankzij Fry’s humoristische, relativerende vertelkunst.
De lezer wordt overspoeld met een schier oneindig aantal namen, van goden, halfgoden, titanen, sterfelijken en de rest. De summiere stambomen voorin zijn nauwelijks genoeg om iedereen te kunnen plaatsen die je in het verhaal tegenkomt, maar als je besluit om dit een beetje los te laten en niet exact te weten wie wie nou is, gaat het ook prima en heb je net zo veel lesplezier. Bovendien geven de talrijke voetnoten – bijna op elke pagina – veel aanvullende informatie.
Een waardevolle aanvulling is de appendix met achtergrondinformatie en een uitstekende, uitgebreide index, waardoor het boek ook kan dienen als naslagwerk.
Een geweldig boek, of je nou van mythes houdt, van Griekenland, van oude geschiedenis of vage werk van Stephen Fry. Ik begin gelijk aan het volgende deel Heroes. Voor daarna ligt Troy al klaar.
Penguin Books Ltd., 2018.
464 pagina’s