Kort na elkaar en vlak bij elkaar worden twee meisjes gevonden. Eentje valt uit een rijdend busje en overlijdt daarna, een ander ligt begraven in een bos. De fysieke gelijkenis tussen hen is opvallend. Een zware taak voor rechercheur Gina Harte om te achterhalen wat er gebeurd is. Zo’n mooi meisje is het derde boek van een serie met deze rechercheur in de hoofdrol.
Het boek is heel erg vanuit het politiebureau geschreven. Kovach geeft het politiewerk en vooral de teambesprekingen wel heel veel aandacht tot op de kleinste details, hetgeen de vaart een beetje uit het verhaal haalt. We duiken wel in het innerlijk van Gina, die een lastige relatie met haar dochter heeft en nog niet volledig hersteld is van haar laatste zaak, die ze tenauwernood overleefd heeft. Zij grijpt ook steeds terug op dit traumatische onderzoek, iets dat gaat irriteren omdat het elke keer op dezelfde manier over dezelfde gebeurtenis gaat.
Naast het onderzoek van Gina en haar collega’s lopen nog een paar andere verhaallijnen, waarvan niet gelijk duidelijk is waar die toe gaan leiden, maar dat geeft het geheel juist meer sjeu. Een daarvan voert ons naar de wanhopige wereld van drugsverslaafden, die Kovac heel realistisch beschrijft. Ik wordt zelfs onpasselijk bij die gedeeltes – ik ben toch al geen liefhebber van boeken waar drugs een rol in spelen.
Het is niet zo dat de spanning bij deze thriller er vanaf knalt. Een paar keer zorgt Kovach aan het eind van een hoofdstuk voor een verrassing die ze niet verklapt, maar steeds op dezelfde wijze. Ze overtuigt hiermee niet, het is net te weinig om de lezer voldoening te geven.
Over het algemeen maakt ze het haar lezers veel te gemakkelijk door alles uitgebreid te vertellen en te weinig aan de verbeelding over te laten. Er blijven nooit vraagtekens over, jammer, want het geeft altijd meer spanning om lezers ergens zelf achter te laten komen.
Spijtig genoeg loopt de vertaling ook niet overal soepel en dat maakt het er niet beter op, al kan de auteur daar niets aan doen natuurlijk. Onbegrijpelijk dat bijvoorbeeld de typisch Engelse ontkenningsfrases aan het einde van een zin vaak letterlijk vertaald worden. Dat geeft me altijd de kriebels.
Maar het is niet alleen de vertaling, het moet ook de hier en daar onbeholpen originele tekst zijn, met onrealistische spreektaal. Een voorbeeld is de term ‘meisje in het ondiepe graf’. Als men het daar voortdurend over heeft en er keer na keer erover praat, zou in gesprekken het bijvoeglijk naamwoord ‘ondiepe’ snel weggelaten worden. Dat heeft men het over ‘het meisje in graf’, ‘het grafmeisje’, of ‘het begraven meisje’ of zoiets.
Al met al overtuigt Zo’n mooi meisje niet. Ik kreeg gaandeweg ook al een vermoeden van de plot, die een beetje voorspelbaar leek te zijn. Maar hoewel mijn vermoeden klopte, bleken de details gelukkig toch nog iets ingewikkelder te zijn dan het leek.
Boekerij, 2021
341 pagina’s