14 mei 2020
Ik moest er even inkomen, wennen aan Naumanns manier van schrijven. Ik vond het een beetje een raar boek, de eerste gedeeltes uit 1945 veel te springerig, onsamenhangend, alsof het geen voet aan de grond kreeg. Het ging maar door en door en er zat geen lijn in.
De zoektocht van Milla daarentegen beviel me beter. Die leest prettig weg, al heb ik ook bij haar een paar aantekeningen. Maar dat is waarschijnlijk omdat ik mezelf niet in haar herken.