23 april 2020
Leïla Slimani schrijft als in één lange zin, voortkabbelend, voor mijn gevoel zonder pauzes. Het geeft een beetje etherische sfeer aan het verhaal, alsof we erboven zweven. Hierdoor zijn de personages ook niet vastomlijnd, ook zij worden van een afstandje beschouwd. Er zijn nauwelijks beschrijvingen van uiterlijken, of karakters. Ook niet over de achtergrond of verleden van de personages. We blijven op afstand.
Lees meer “De perfecte oppas – Leïla Slimani”