20 januari 2020
Ewa – in het boek heet zij Ev als afkorting van Eveline – heeft grote twijfels over de wijze waarop haar leven zich ontvouwd heeft. Ze richt zich tussen de hoofdstukken door rechtstreeks tot haar vader, waarmee zij ons meeneemt naar haar jeugd. Het zijn stukken die me bij de keel grijpen. Want, hoewel niet zo extreem, wat een herkenning weer bij mijzelf!
Het Tristan-akkoord
Altvioliste Eveline wordt gedwongen haar leven en drijfveren nauwkeurig onder de loep te nemen na een dreigend ontslag bij het orkest waar zij al jaren werkt. Ev heeft na haar vertrek uit Polen op eigen kracht een mooi leven in Nederland weten op te bouwen. Toch laat ze zich, naar eigen smaak, te veel door anderen dicteren welke keuzes ze moet maken.
Het Tristan-akkoord is haar persoonlijke zoektocht naar haar jeugd in communistisch, naoorlogs Polen, haar Duitse wortels en de moeizame verhouding met haar vader. Haar liefde voor muziek heeft haar altijd op de been gehouden. Wat blijft er over als die wegvalt? Naarmate ze dieper doordringt in haar eigen verleden en er een geheim uit de Tweede Wereldoorlog wordt ontrafeld, komt haar hele leven, de relatie met haar vader én haar carrière in een ander daglicht te staan.
Wij maken orkestrepetities mee die helemaal van binnenuit geschreven zijn, vanuit het gevoel dat je midden in het orkest zit, met je instrument. Ewa Wagner schuwt hier de technische details niet, details die een niet-strijker misschien weinig zeggen.
Wagner schrijft met prachtig taalgebruik over hoe zij zichzelf altijd kon uiten via muziek en haar stijd hierin met haar vader, haar gevoel dat het haar allemaal opgedrongen is. Haar onzekerheid en twijfel om toe te geven aan haar grootste passie, namelijk schrijven, om zich te gaan uiten met woorden is zo voelbaar, heel mooi hoe zij haar twijfel hierover kan overwinnen en zich eindelijk los kan maken van haar vader. Wat een bevrijding moet dat zijn.
Wat mooi. En petje af. Aan niets merk ik dat Nederlands Wagner’s moedertaal niet is.
Het verhaal volgt Ewa’s eigen levensloop en moeizame relatie die ze met haar vader heeft. Volgens het vrij plotselinge, voor mijn gevoel harde nawoord zijn alle andere personen fictief. Maar daar zal echt wel wat realiteit in zitten, dan kan bijna niet anders.
Meulenhoff, 2019
256 pagina’s
Beste Erika,
Hartelijk bedankt voor uw zeer warme reactie op Hebban en Libris websites over mijn boek. U voelt het goed aan, het verhaal in mijn boek is grotendeels waargebeurd maar vele verhaallijnen blijven fictief. Ik noem mijn boek autoficite – een genre die o.a. ook Murat Isik in zijn boeken hanteert. De essentie klopt en dat voel je. Ontroerd raakte ik bij uw woorden dat er niets van te merken is dat Nederlands niet mijn moedertaal is. Mijn DNA blijft altijd de muziek maar het schrijven en de Nederlandse taal is het kloppende hart van mijn leven.
Ik hoop dat het licht dat in mijn boek steeds meer harten verwarmt. Zeker ook dankzij uw recensie.
Beste Ewa,
graag gedaan. Het verhaal heeft heel veel met me gedaan, ook omdat er voor mij zoveel herkenning in zit. Ik vind het prachtig geschreven!