Ik ken deze auteur van De verbintenis van tegenpolen, dat een paar jaar na Het museum van zonderlinge zaken verscheen. Ook hier duikt Hoffman in de geschiedenis. Zij construeert het verhaal op rond werkelijke gebeurtenissen op het amusementspark Dreamland op Coney Island, Manhattan, New York, maar de personages zijn, in tegenstelling tot die in De verbintenis van tegenpolen, fictief. De kaft van het boek is sprookjesachtig, met de titel in een mooi lint voor een circustent.
Het is 1911, Coralie treedt op in haar vaders rariteitenkabinet op Coney Island. Op een dag ziet ze in het bos een jongeman, de Russisch-Joodse vluchteling Eddie, met zijn hond en fototoestel.
Het boek is opgebouwd uit lange hoofdstukken die door Coralie en Eddie in de eerste persoon verteld worden en in cursief zijn opgesteld, afgewisseld door beschrijvende delen waarin zij in de derde persoon figureren.
Coralie en Eddie tonen veel overeenkomsten, allebei zijn ze buitenbeentjes, bij hun vader opgegroeid en kennen ze hun verleden niet.
Cursieve stukken lezen niet zo fijn. Zeker als ze ook nog eens heel erg lang zijn. In het begin dacht ik dat het alleen introductiehoofdstukken waren, m aar ze komen in het boek vaak terug. Jammer is wel dat de stijl van beide personages exact hetzelfde is, leuker en herkenbaarder zou het zijn geweest als Hoffman hierin variatie had aangebracht.
Het leven tussen abnormaliteiten en buitengewone wezens in een circus lijkt een sprookje, maar niets is minder waar. Met haar mooie, vloeiende, beschrijvende stijl slaagt Hoffman erin om het harde, wrede leven in vaak erbarmelijke omstandigheden goed te laten invoelen. Nergens verliest ze zich in emoties, terwijl ze rustig vertelt, blijft ze er helemaal buiten staan. En ik ook, als lezer. In lange verhaallijnen gunt de auteur mij kijkjes in het diepste innerlijk van haar personages, maar haar weergave van gebeurtenissen heel zakelijk, zonder sentiment.
Het is na bijna een heel boek vol poëtische zinnen dan ook heel onverwacht als het einde nogal abrupt verloopt. ALs Coralie en Eddie elkaar daadwerkelijk ontmoeten, zijn we al op tweederde van het boek. Vanaf dat moment zet Hoffman een versnelling in, tot het slot dat ze bijna afraffelt in korte samenvattingen. Wel met nog een paar leuke twist, maar ze laat me niets voelen en ik mis echt diepgang. Voor ik het weet, is het plotseling uit.
De originele Engelse titel is The Museum of Extraordinary Things. Waarom is dit niet letterlijk vertaald als Museum van buitengewone dingen? ‘Zonderling’ is niet hetzelfde, het geeft een iets ander gevoel.
Uitgeverij Orlando, 2015
374 pagina’s