Egypte, egyptologie, voor mij wordt hier een fascinatie in een vroeger deel van mijn leven aangeboord. Ik lees termen waarvan ik niet wist dat ik die nog kende.
En wat weet Picoult hier weer veel van. Ongelofelijk waar ze tussen het schijven door de tijd vandaan haalt om zo gedegen research te doen. Dat geldt ook voor het andere thema van dit boek, kwantummechanica, ook al zo fascinerend. Maar dat doet ze voor elk boek dat ze schrijft. De opgravingen en de oude Egyptische geschiedenis beschrijft Picoult met onwaarschijnlijk veel details, wellicht iets té veel voor sommige lezers. Door Een tweede padheb ik naast het leesplezier mijn kennis opgefrist en veel nieuws geleerd.
Picoult speelt met chronologie in de volgorde van de hoofdstukken, wat heel intrigerend. Het laat me voortdurend afvragen wat is er gebeurd, en wanneer. Waar zitten we in de tijd?
Een belangrijke rol is weggelegdvoor het Het oud-Egyptische ‘Boek van de twee wegen’, een kaart naar het hiernamaals, dat Picoult ook als titel voor haar eigen boek heeft gebruikt – The Book of Two Ways. De Nederlandse vertaling Het tweede pad vind ik minder raak dan het origineel.
Twee wegen, twee keuzes, hoe zou het leven verlopen zijn als… ? Een terugkerend dilemma voor Dawn maar ook voor haar cliënt Win, dat teruggrijpt op de Egyptische oudheid. Een prachtig uitgewerkt boek over keuzes, spijt, liefde, verlies, twijfel, geheimen, kansen, verlangen, waarin we heel diep in vooral de ziel van Dawn kunnen kijken.
Picoult speelt op een geniale manier met tijd. Alles blijkt anders te zijn. De slotzin, of eigenlijk wat er niet volgt na deze zin, doet mijn mond openvallen. Wat een fijne Picoult weer. Ik zal nooit van dit verhaal afkomen.
The House of Books, 2021
496 pagina’s