Deze auteur heeft meer thrillers geschreven onder het pseudoniem Felix Weber, een naam die ik wel ken, maar ik had nog niets van deze auteur gelezen. Dodelijke gelijkenis is het eerste deel van de trilogie.
Andriesse neemt ons mee 50 jaar terug in de tijd. 1964, het Amerika met de Vietnamoorlog op de achtergrond en waar rassendiscriminatie nog aan de orde van de dag is, ook binnen organisaties als de politie.
Hier werkt Leo Boorman als rookverslaafde, ietwat zwaarmoedige rechercheur met maagklachten, die het als zijn levensdoel heeft om alle onrecht te bestrijden.
Dodelijke gelijkenis is deels gebaseerd op historische feiten en deels fictie. De wereld van de psychiatrie met omstreden, wrede behandelmethodes is levensecht neergezet, waarbij ik me steeds moest bedenken dat zich dit allemaal een halve eeuw geleden afspeelt. Ook de onorthodoxe handelswijze van de politie valt op, ik mag hopen dat dit er nu toch echt anders aan toe gaat.
Andriesse heeft een prettig leesbare stijl, de personages leven voor je ogen. Hun interacties zijn natuurlijk en niet voorspelbaar. Ondanks de zeer gedetailleerde beschrijvingen overal – van de moorden, het eten, de kleding en het uiterlijk tot de inrichting van huizen,de omgeving en achtergronden – loopt het verhaal soepel door. De korte hoofdstukken worden afgewisseld door cursieve stukken die vanuit de dader en de slachtoffers geschreven zijn.
Tegen het einde krijgt de titel ineens betekenis en het slot is heel verrassend en ongewoon. De verhaallijn over Boormans persoonlijke leven is niet afgerond, het zorgt ervoor dat ik heel nieuwsgierig ben naar de twee volgende delen.
Uitgeverij Volt, 2022
400 pagina’s