Het boek start met een heel pakkende proloog, waardoor alleen maar vraag na vraag opgeroepen wordt. Direct zit ik midden in het verhaal.
De duw wordt verteld door Blythe, waarbij ze zich rechtstreeks richt tot Fox, haar man en ook Violets vader. Haar relaas wordt op enkele momenten onderbroken met stukken over Etta en Cecilia, Blythe’s oma en moeder. Audrain geeft hiermee een kijkje in Blythes familiegeschiedenis, en dan voornamelijk over de moeizame moeder-dochterrelaties, die kenmerkend lijken te zijn door de generaties heen.
‘De vrouwen uit deze familie… we zijn anders. Dat zul je nog wel gaan merken.’ Deze opmerking van haar moeder is Blythe altijd bijgebleven en zorgt ervoor dat als ze zelf zwanger raakt, zich voorneemt om het volledig anders te gaan doen dan haar moeder.
Ik zou alles zijn wat mijn moeder niet was.
Maar direct vanaf de geboorte van haar dochter Violet blijkt Blythe niet in staat een band met haar op te bouwen. Het het kind wijst haar volledig af. Violet is moeilijk en veeleisend; Blythe ervaart dingen met haar waardoor ze gaat vrezen dat er iets helemaal mis is met haar dochter.
Omdat Violet zich totaal anders opstelt naar haar vader, begrijpt Fox niet wat zijn vrouw bedoelt, hij gelooft haar dan ook niet. De spanning die dit oproept, Blyhtes twijfels over haar moederschap, haar onzekerheden worden prachtig opgebouwd door de auteur.
Door Audrains indringende schrijfstijl voel ik me enorm betrokken bij Blythe. Bij haar zorgen, haar eenzaamheid, haar twijfels, haar wanhoop omdat niemand haar gelooft als het gaat over Violet. Echt prachtig. Maar dit betekent ook dat Audrain het verhaal uit slechts één perspectief laat zien. Wellicht zou de kant van een tweede personage er doorheen meer spanning creëren, meer twijfel zaaien, minder focus geven op alleen Blythe. Maar toch. Ik kan niet anders dan mijzelf aan het boek kluisteren en gewoon maar doorlezen, wat heel makkelijk gaat door de korte uitnodigende hoofdstukken.
De duw gaat over moederschap – hoe het compleet anders kan zijn als je doorgaans wordt voorgehouden. Van te voren weet je niet wie je kinderen zullen zijn, ook niet wie je zelf bent als ouder.
Net als ik denk dat het uiteindelijk op een rustige manier met een sisser zal aflopen, komt daar de laatste pagina met een dramatische wending, eentje die niemand wil. Maar die zou zo maar de bevrijding van Blythe kunnen zijn.
Een bijzonder boek.
Prometheus 2021
288 pagina’s