Dit verhaal doet een beetje denken aan Delia Owens’ Daar waar de rivierkreeften zingen. Een vrouw die vanaf haar jeugd in de natuur leeft, alleen, in afzondering. Het thema heeft raakvlakken, maar het is echt een ander boek. Sarah Winmans prachtige, boeiende poëtische schrijfstijl boeit direct. Ze schrijft traag – je moet het verhaal ook traag lezen, anders mis je teveel detail.
Lees meer “Het laatste jaar van Marvellous Ways – Sarah Winman”
Het boek begint met een veelbelovende proloog, die gaandeweg het boek een steeds duidelijker plek krijgt, samen met de hoofdstukken die geschreven zijn vanuit de persoon die voor grote dreiging zorgt. Wester slaagt erin om ons tot het einde toe in onzekerheid te houden hoe dit in elkaar steekt.
Wester heeft een hele fijne omschrijvende, beeldende stijl, waarin ze op een subtiele manier informatie stopt. Ze heeft Show, don’t tell tot kunst verheven. Haar personages zijn levensecht, maar alleen Birgit maakt een ontwikkeling door als het gaat om persoonlijke groei.
Lees meer “Een lege plek – Sophie Wester”
Net als in Windmeijers’ andere boeken speelt religie in Het Evacomplex een hoofdrol. Dit keer gaat het om de Pinkstergemeente, waarvan de auteur de benauwende sfeer heel goed voelbaar maakt. Gelovigen bijten zich er enorm in vast, het heeft iets krampachtigs, iets fanatieks, rigide; de vele geboden en verboden vliegen ons om de oren.
Daar tegenover staan de twee vrouwen Magda en Cat, de een wel gelovig, de ander niet, die beiden een verlangen naar vrijheid hebben.
Een terugkerend element in Jeroen Windmeijers boeken is godsdienst. Religie, godvrezende personages en bijbelverhalen spelen een hoofdrol, ook in De stenen goden. Daar moet je van houden.
Wat ook opnieuw naar voren komt, is het grote inlevingsvermogen van deze auteur. Het verhaal speelt in een heel andere cultuur, met een andere religie, bijgeloven en volkenkundige fenomenen. Dit heeft zeker veel research gevergd.
Lees meer “De stenen goden – Jeroen Windmeijer“
Na het lezen van Het valse seizoen begon ik aan dit eerdere boek van Christiaan Weijts, heel benieuwd of dit net zo meeslepend zou zijn. Daarin ben ik zeer zeker niet teleurgesteld. Met zijn bloemrijke schrijfstijl en prachtig taalgebruik neemt deze auteur me weer mee naar de diepste zielenroerselen van zijn hoofdpersonage. Ook hier is dat een einzelgänger, sociaal niet handig, knorrig zelfs, die voortdurend zijn eigen werk relativeert en vanaf een afstand naar menselijke interacties kijkt.
Lees meer “Euforie – Christiaan Weijts“
Wat een geweldig boek is dit. Het is voor mij een eerste kennismaking met deze auteur, en wel een heel aangename. Het trok mij in eerste instantie aan door de mooie rode omslag, met vogeltjes op een op zijn kant staande cello. Maar vooral de inhoud heeft me buitengewoon verrast.
Weijts heeft kennis van zaken als het over muziek gaat. Hij weet waar hij over schrijft, tot in het diepste detail. En doet dat ook nog eens in een prachtig taalgebruik.