Dialogen zonder aanhalingstekens blijven altijd een beetje bevreemdend. Ik kan er niet aan wennen, op mij heeft dat het effect alsof ik boven het verhaal hang, dat direct contact met de personages niet mogelijk is. Alsof de dialoog niet echt plaatsvindt, maar de auteur er alleen maar een beschrijving van geeft.
Ik vermijd boeken waarin dit gebeurt dan ook zoveel mogelijk, omdat ik voor mijn gevoel nooit echt het verhaal in kan duiken, er dus ook niet bij middenin zit. Ik blijf slechts toeschouwer. Had ik gezien had dat ook Ingrid Hoogervorst van deze stijl gebruik maakt, had ik Zeeschuim waarschijnlijk niet gekocht.
