Op een rommelmarkt in Lissabon tikken de jonge schilderes Julia en de oudere, wat zonderlinge antiekverzamelaar Branco onafhankelijk van elkaar oude foto’s van een jonge vrouw op de kop. Julia wil ze gebruiken om na te schilderen, Branco als inspiratie voor de roman die hij wil gaan schrijven. Onverwacht worden ze aan elkaar gekoppeld om in het verleden van de bewuste vrouw te duiken. Tegen wil en dank aan elkaar overgeleverd gaan ze op onderzoek uit.
Ik kende deze auteur nog niet, ik ben dan ook zeer aangenaam verrast door zijn mooie, poëtische schrijfstijl. Heel leuk is dat de foto op de voorkaft en ook de foto’s in het binnenwerk precies zijn zoals de beschrijvingen in het boek. Van den Bemd heeft gewoon echte oude foto’s gebruikt!
He verhaal is niet rechtlijnig in de tijd, zo ontbreekt tussen de eerste twee delen een heel stuk, waardoor de auteur zijn lezer heel nieuwsgierig en betrokken houdt, en waardoor ik me opnieuw moet focussen op de personages en de relaties tot elkaar.
Julia en Branco vertellen het verhaal afwisselend, waarbij Van den Bemd een diepe kijk in hun karakters geeft, hoewel in eerste instantie ook nog veel geheimzinnig blijft. Het derde personage, Valério, is veel minder uitgediept, hij dient meer als verbindende factor.
De beklemming tussen de drie en hun relaties tot elkaar zijn goed voelbaar, ze hebben elkaar in de tang, ze kunnen niet anders dan gezamenlijk doorgaan, terwijl ieder zijn eigen droom als doel blijft houden. Gaandeweg ontstaat een zekere band tussen Julia en Branco, maar ook hierbij blijft nog veel te raden over. Veel wordt aan verbeelding lezer overgelaten, ook nog na het verrassende slot. Maar de korte proloog valt dan ineens wel op zijn plek, hoewel ook die verder aan de lezer wordt overgelaten.
Manteau, 2022
272 pagina’s